राजनीतिक लिकबाट चिप्लेपछि सर्वहारा वर्गको कुरा गर्ने नव धनाढ्यहरूले मुलुकलाई स्थायी सरकार दिने आवस्थामा एमालेका केपी ओली आफैं देवता आफैं परमेश्वर बन्दा जनताले दिएको विश्वास गुमाए । आफ्ना गल्ती स्वीकार्न नसक्ने, समकक्षी नेताको ख्याल नगर्ने, गुटबन्दीलाई प्राथमिकता दिने, झूठो बोल्ने, अरुको अस्तित्व स्वीकार्न नसक्ने, कानुन र संविधानभन्दा माथि पार्टीलाई व्यक्तिगत मण्डली बनाएर आफ्ना बाहेक कसैका कुरा नसुन्ने सर्वगुण भएका नेता हुन्, एमाले अध्यक्ष केपी ओली ।
०७४ को चुनावपछिका ५ वर्षमा ११ औं पटक संसद बैठक बस्यो । त्यो संसद सत्ता स्वार्थ र पदको लडाइँमा केन्द्रीत भयो । केपी ओलीको दम्ब र अहंकार नचर्केको भए शायद नेकपाको सरकारलाई कसैले दबाउन, ढाल्न सक्दैनथ्यो । आफैं विज्ञ, सर्वेसर्वा बनेर केपीले कम्युनिष्ट पार्टीप्रतिको मत सबै भत्काए । कमरेड संस्कृतिलाई बा संस्कृतिमा रूपान्तरण गरेका केपीलाई पुन देशमा अस्थिरता चम्काउने गरी बहुमत दिलाउने योजनामा जनता छैनन् । अहिलेका कम्युनिष्ट नेताको राजकाज शैली सामन्तवादको प्रतिक नै हो । यहाँ केपी ओली अलि बढी नै छन् । उनको दवत्वकरण गर्न एमालेको सिंगो टिम लाग्यो । जो हुकुम चलाउँछ जसले हुकुमको पालना गर्छ त्यस्तालाई चुनाव जिताउन हुँदैन । काँग्रेसमा भन्दा केपी ओली र प्रचण्डका संगठनात्मक शैली र व्यवहार फरक छैन । ओलीले आफ्नो पक्षलाई आन्तरिक चुनाव गराएर पदमा पु¥याएका छन् । प्रचण्ड त अन्तरपार्टी निर्वाचनबाट डराएर आठ महिनासम्म पार्टीमा पनि एक्लै जनवर्गीय संगठनमा एक्लै नेतृत्व पंगु बनाइदिन्छन् ।
संगठनमै नेतृत्वको विकास हुन नदिने ऐजेरुलाई जबर्जस्त नेता मान्नै पर्ने लेबी तिर्ने काम अब मुर्खले गर्दैनन् । देशको ८० लाख युवाशक्तिलाई विदेश पठाएर आफू राज्यस्रोतमा दोहन गर्ने अपराधी त दलका नेता नै हुन् । जसले देश बनाउने नीति बनाए, कार्यान्वयन गरेनन् । कोरोना कहरमा देश ठप्प भयो यिनले ओम्नी र हुकाम अगाडि सारेर राज्यस्रोत लुटे भने यिनैलाई जनताले चुनाव जिताउन किन प¥यो ? आफू राज्यबाट करोडौं खर्च लिने सरकारका अस्पताललाई सुधार्न नचाहने, मेडिकल माफिया र शिक्षा माफिया उसेका वरपर छन् । गणतन्त्रमा जनताले पाउनु पर्ने सेवा सुविधा नपाउने कोरोना महामारीमा रोजी रोटी गुमाएको वर्गको ख्याल नगर्ने कस्तो कम्युनिष्ट शासन देशले व्यहो¥यो ? ४१ महिनासम्म ? कम्युनिष्टको सरकारलाई किसानले समयमा मल बिउ पाएन भन्दा लाज भएन । बिचौलिया र दलालको बाहेक अरुको काम गरेन । हावाका योजना र कल्पनाको संसारमा रमाउँदा हुकाम, बतास, ओम्नी र थामसेर्कुले बालुवाटारको निर्णायक तहमा ठाउँ पाए । काम गर्ने युवा पाखुरी खाडीमा खेदेर कम्युनिष्टको नाममा जनता ठग्ने ठगहरूले अबको चुनावमा ल्याउने घोषणापत्रबाट जनता विश्वस्त हुने अवस्था छैन । ओली शसानको ४१ महिना श्रमजीवी वर्गको हितमा सिन्को भाँचिएन । यिनका सिद्धान्तहिन गैर राजनीतिक भनाई र बोलीमा विश्वास गर्ने धरातल छैन भने एमालेलाई एक्लै बहुमत दिने बाध्यता के छ ? यस पटक २ लाख ५४ हजार ८ सय ४७ जना मतदाता बढेका छन् । स्थानीय निर्वाचनमा १ करोड १ लाख ५३ हजार ७ सय २३ मत थियो । झापा, मोरङ, काठमाडौंमा मतदाता बढेका छन् । मोरङमा ७ लाख ३५ हजार ५ सय २५ मतदाता भन् भने झापामा ६ लाख ६३ जहार ३ सय ११, काठमाडौंमा ६ लाख ५२ जहार १ सय २६ मतदाता छन् । वामपन्थी मत बढी छ । तर कम्युनिष्टको अहंकार र डाहाबाट ग्रस्त सरकार पटक पटक भत्काउन सफल ओलीले अरुलाई सरापेर आफ्नो पार्टी बलियो कसरी बनाउने शंका छ ।
भाई फुटे गवार लुटेको अवस्था थियो । २०४९ देखि ०५२ सम्मको एकल रजाइँ एमालेको थियो । गणतन्त्रको लागि सडकमा आवाज उठ्दा बयलगाढा चढेर अमेरिका पुगिँदैन भन्दै आन्दोलनको विरोध जसले ग¥यो उसैले नेकपाको नेतृत्वको सरकारमा रजाइँ ग¥यो । गणतन्त्र, सङ्घीयताको चर्को विरोध गर्ने उखाने बालाई जनताले किन नेता मान्छ ? जसले व्यवस्था परिवर्तन भएर सत्तामा जाँदा अवस्था परिवर्तन गर्न जरुरी देखाएन । पार्टी उसैले फुटायो । संसदको हत्या गर्न कानुनी षड्यन्त्र धेरै ग¥यो ।