गणतन्त्रको जग भ्रष्टाचार र बेथितिमा केन्द्रीत छ । त्यही कारण पूर्व राजाको फिस्टे वक्तव्यले भ्रष्ट शिरोमणिहरूको होस गयो, फागुन २५ को प्रदर्शनले गणतन्त्रको संस्थापक माओवादी अध्यक्ष प्रचण्डको पनि सातो गयो । आफू प्रम हुँदाको बखत आफन्त र गुठीयारका ालगि सरकारी पद बाँडेको माओवादी हतारमा हुलाकी राजमार्गको दौड छाडेर काठमाडौं आयो । आफैं राजा, प्रधानमन्त्री केपी ओलीको पछिल्लो शासन लोकतन्त्रको धज्जी उड्ने गरी नांगिएकै कारण पूर्व राजाको सहोदर सारथीहरू चम्केका हुन् । तिनको आँट ओली शासनको भ्रष्ट तन्त्रले आएको हो भन्ने जान्दा जान्दै प्रचण्ड ओलीसँग घाँटी जोड्न किन आए ? किनकि उनको शासन पनि देशमा कालो बजारमाथि आक्रमण गर्ने तहमा थिएन । काँग्रेस र एमालेका उद्योग बाणिज्य तथा आपूर्ति मन्त्रीहरू राजीव पराजुली र दामोदर भण्डारी जनताको मर्का भन्दा कालो बजारका रक्षक हुन् । देउवा र केपी ओली दुवै पद र कुर्सीका लागि नक्कली भुटानी प्रककरण र गिरिबन्धुका संरक्षक हुन् । यो मुलुक एमाले र काँग्रेसको बिर्ता हो ? जुन बिर्तामा भूमाफिया र तस्करीको संरक्षण हुन्छ, त्यो भएको पनि छ । यस्ता अपराधीका विरुद्ध राजावादी सडकमा आउँदा प्रचण्डले मण्डलहरूलाई धम्की दिनु जरुरी थिएन । सरकार काम नगर्ने भ्रष्ट र माफियाको सेवक बन्ने तर गणतन्त्रमाथि भएको राजावादीको प्रहार प्रचण्डले प्रतिवाद गर्नु पर्ने । यो धरातल बनाउने एमालेका अध्यक्ष हुन् । जसले धर्मका नाममा पनि लुटेका छन् । हिन्दू धर्मवादीहरूप्रतिको विश्वास हटाउने केपीबाट पशुपतिमा सुनको जलहारी र माडीको अयोध्यापुरीमा राम, लक्ष्मण, हनुमानको मूर्ति स्थापना गर्ने नाटक भएकै हो । एमाले र काँग्रेस जस्ता पतन भएका पार्टीसँग मिल्ने माओवादी चरित्र पनि जम्दैछन् । जसले तस्करीतन्त्रमा इँटा थपेका छन् । पदको गरिमा नराख्दा पद गुमाउने र १८ महिना शिक्षा मन्त्री बन्दा सामाकोशीमा घडेरी र घर जोड्ने घुस्याहा त्यही पार्टीमा छन् । फूर्ति त प्रचण्डले पनि लगाउनु पर्दैन । संविधानसभाको चुनावमा प्राप्त जनविश्वास जोगाउन सकेको भए स्व. गिरिजाप्रसाद कोइरालालाई धोका नदिएको भए माओवादी सज्जन हुन्थ्यो । भारतीय गुप्तचर रअद्वारा सञ्चालित योजनामा क्रान्तिकारी फँडा प्रदर्शन गर्दा पार्टी पाँच टुक्रा भयो । दोस्रो संविभानसभामा एमाले र नेकाका उम्मेदवारलाई भोट बेच्दै पैसा हजम गर्ने क्रान्तिकारीहरू अध्यक्ष प्रचण्डकै विश्वासपपात्र छन् । प्रचण्डलाई विरोधी तर्साउन बनेको समाजवादी मोर्चाको पासा बेला बखत धम्क्याउने अस्त्र भएको छ । जनतालाई कालो बजारमा डुबाएर हरेक विकास पूर्वाधारमा नीतिगत लुट मच्चाउने बहादुरहरूको वकालत गर्ने काँग्रेस र एमाले छँदै थिए । मुलुकमा समस्या धेरै छन् । जहँँ गयो त्यहाँ लुटको साम्राज्य चर्को छ । शिक्षक, पत्रकार, वकिल, डाक्टर, प्राध्यापक, इञ्जिनियर, प्रशासक, समाजसेवाको क्षेत्र मात्र होइन फौजभित्र समेत दलीय गुट प्रवेश भएको छ । प्रहरी, नेताका अपराध बचाउँछ । विपक्षी शक्तिलाई सताएर आफ्ना सहकारी ठगहरूलाई कुनै कारबाही नगर्ने तन्त्र नै गणतन्त्र भएपछि राजावादी सडकमा आउनै प¥यो । अहिलेको आक्रोश लुटाहाको विरुद्ध हो । यो आक्रोशमा राजावादी मात्र छैनन् । एमाले र काँग्रेसकै कार्यकर्ता धेरै छन् । जसलाई राष्ट्र र जनताको पीडा र व्यथा चासो छैन । प्रधानमन्त्री केपी ओली आफैं भ्रष्टाचारका नायक हुन् । जसले विकृति र बेथितिको जह्रा चर्काएका छन् । समाजको बेथितिले गणतन्त्रको धज्जी उडेको छ । त्यही कारण राजावादीका नाममा लोकतन्त्रको विरुद्ध जनमत बढाउने प्रयास गर्दैछन् । डर यिनलाई छ, जसले मुलुकमाथि गद्दारी गरेका छन् । पूर्व राजाले दिएको धम्की दलका भ्रष्टहरूलाई आच्छु आच्छु बनाएकोमा जनतालाई चिन्ता छैन ।